piątek, 11 stycznia 2019

Na skrzydłach Rocranon: wizażystki, efekt Dopplera i czwarta ściana

MG: tsar
Postacie:
Błazen Feste (Mijau) - czarnoskóry młodzieniec z zamorskich krain, o pomalowanej bielidłem twarzy i lepkich rączkach. Lubi warzyć różne podejrzane mikstury, pakować drużynę w tarapaty i płatać figle (szczególnie Montcortowi).
Łowca Keffar zwany Twardzielem (Parasit) - dzielny, muskularny i waleczny Ostrojczyk (aka wiking). Niektórzy zwą go też Brunatnym, ale poza najbliższymi towarzyszami nikt nie wie, skąd wzięło się to mrożące krew w żyłach przezwisko...
Lord Montcort, sokolnik (smartf0x) - świeżo upieczony szlachcic, za plecami zwany pieszczotliwie przez towarzyszy "hrabianką". Dowódca części wojsk, które mają za zadanie bronić Sotham przed atakiem ryboludzi z głębin. Najnowszymi nabytkami podnoszącymi obronność miasta są dwa słonie, Maniek i Dolores, oraz maskotka oddziału - Sir Burgess, dzielny buldog.
Dziki łowca Nuadu (Żuk) - nieustraszony wojownik, który sieje grozę w sercach wrogów, gdy wyciąga swe dwa miecze. W lesie czuje się jak w domu. Lubi wiewiórki, szczególnie gdy nikt nie widzi...
Alchemik Simeon (Robson) - wielce mądry, a na dodatek lekko draśnięty zębem czasu uczony z zamiłowaniem do przeprowadzania eksperymentów z udziałem ognia i wybuchów.
Szamanka Mabon (MidMad) - wstydliwe, młode i niezwykle żarłoczne dziewczę z Paezurii, lubujące się w pląsaniu wśród drzew, oswajaniu zwierzątek i pieczonych kurczakach.
Eorhtweard Allilson (Ungrim) - nowy i z dawna wytęskniony nabytek drużyny - giermek Lorda Montcorta o niewymawialnym imieniu, zwany przez towarzyszy pieszczotliwie Yrtfyrtem ("Eorthweard, panie!"). 


Naszej jedynej graczki nie było na sesji. Trzeba było sobie jakoś poradzić bez głównej postaci w intrydze, ale pozostali gracze mają już swoje pomysły.
- W obliczu tego, że Mabon się nam niestety pochorowała - zaczyna Feste - bidulka pewnie się czymś zatruła, ja proponuję wrócić do stolicy Paezurii, tam spotkałbym się z moim dawnym przyjacielem Jackiem Lockim i wtedy Mabon już na pewno będzie zdrowa i wrócimy tutaj.
Montcort na to:
- Bez słowa wstaję biorę torbę z sucharami i bukłak z winem i każę zepchnąć szalupę na wodę. Mówię: „Możesz płynąć!”
- Ale nie sam! Nie sam, lordzie Montcorcie - zaczyna Feste.
- Aaaa. Hmm... - zadumał się Montcort. - Mamy jakiegoś psa albo coś takiego?
MG uczynnie rzuca:
- Keffar ma rosomaka.
- Oooo! Pozbawimy się dwóch problemów na raz - cieszy się Montcort - a ty, Feste, nagrasz wtedy rocranońską wersję „Żywotu Pi”. W jednej szalupie z drapieżnikiem.


Alchemik Simeon ciągnie na wyprawę ze sobą całą swoją świtę, czym powoduje niewybredne żarty wśród towarzyszy. Simeon nie może się pogodzić z tym, że miałby kogoś za sobą pozostawić w obozie.
- No ale ja mam najemnika, on jest bodaj 2-poziomowy...
Montcort rozpoczyna dyskusję:
- Wiemy! Ty masz najemnika, wojownika, wizażystkę, specjalistę od PRu, z każdym kolejnym sezonem ta ekipa się rozrasta.
- Zazdrościsz! - odparowuje alchemik.
- Simeon sam sobie przyznał nagrodę - podsumowuje Keffar - i wydał 3 miliony na wizażystkę.


Eorhtweard w czasie spotkania z cienistymi istotami z dżungli wyczuł ich myśli, nastrój i obawy. Wmówił sobie, że posiadł zdolność widzenia trzecim okiem. Czując niepokój stworzeń, postanowił wysłać impuls myślowy w ich kierunku, który uspokoi je co do intencji bohaterów.
- Intensywnie myślę. Wręcz próbuję wypchnąć myśli przez czoło. Nie jesteśmy wrogami, szukamy tylko przyjaciół, nie jesteśmy wrogami, szukamy tylko przyjaciół. I patrzę jak reagują.
Simeon z zaciekawieniem:
- Możesz wypychać przez to trzecie oko... myśli?
Reszta drużyny rzuca z przerażeniem:
- Nieee! Nie chcemy tego rozwijać!


Nad bajorkiem oleju skalnego robi się nieciekawie. Bohaterowie próbują wyciągnąć z lepkiej mazi trupa, mroczne drzewo otwiera oczy, spogląda na śmiałków i zaczyna „mruczeć” a na domiar złego grupę otaczają cieniste istoty. Montcortowi lekko puszczają nerwy.
Montcort - Ściśnijcie może szyk, bo jesteśmy rozciągnięci jak szwedzka prezerwatywa!
- Czemu szwedzka? - dopytuje się ciekawie jego giermek.
- Bo jest dobrej jakości i potrafi się mocno rozciągnąć.


Pora na rzuty na inicjatywę, nad bajorem skalnego oleju jest już zupełnie gorąco. Najwyższe wyniki ma oklejone ropą naftową drzewo (sic!) i kuglarz Feste. MG informuje:
- Jak widzicie, na liście jest już inicjatywa wszystkich.
- Tiaaa - wzdycha Eorthweard - dwaj czarni są pierwsi...


Demoniczne drzewo otworzyło kolejne oko i nagle z oleistego bajora wstają szkielety dawno zmarłych wojowników. Montcort przełyka ślinę.
- Czuję takie połączenie z tym drzewem... jak się jego trzecie oko otwiera, to czuję, że się moje coraz bardziej kurczy.


Halden, niedawno upieczony mag, chciał również być pomocny w czasie walki. Zebrał swoje moce i wyczarował... ogromnego żuka, czym wzbudził śmiech towarzyszy.
- A powiedz, po co ci ten żuk? - dopytuje Montcort.
- No to będzie tarcza! - wyjaśnia Simeon. - Tarcza się zawsze przyda.
- OK. Dobra chłopaki, patrzcie pod nogi, żeby nie nadepnąć żuka, bo Haldenowi będzie przykro - lituje się Nuadu (oryginalny Żuk).


Nagle staje się nieuniknione. Żuk (zwierzątko) ginie. Montcort gorączkowo się dopytuje:
- Kto zabił żuka?
Wszyscy chórem rzucają:
- Żuk! - i spoglądają na Nuadu.
- Może być tylko jeden! - dodaje Eorthweard.

Simeon szaleje ze swoimi napojami magicznymi i spopiela kolejne istoty. Pozostali gracze są trochę pod wrażeniem, a trochę zazdrośni.
- On to normalnie zrekompensował sobie już te wczesne levele! - rzuca Nuadu.
- On to jest taki - wyjaśnia Montcort - że na początku był jak dr Dollitle, rozmawiał ze zwierzątkami. Teraz to już jest dr Mengele.


- W tym, co czytałem - wyjaśnia historię świata Eorthweard - to oni wszyscy zginęli, ale świat został uratowany, nie wiem, czy nas to cieszy?
- Ale jak to jest popkulturowe, to wiemy kto zginie pierwszy! - raduje się Montcort.
- Ej! - wzburza się zupełnie nie wiedzieć czemu czarnoskóry Feste.


Montcort ma problemy z artykulacją:
- Już drugi sezon mam łuk długu! Ja nie chce mieć łuku długu!
Nuadu zdumiony pyta:
- Trzy sezony i jeszcześ go nie spłacił???



O zabieraniu Ostrojczyków [lokalna wersja wikingów] do lasu, pomocników Keffara. Montcort się martwi:
- Boje się że będą próbować coś rabować, czy coś!
- Tutaj nie ma czego rabować! - wyjaśnia MG.
- Ale oni tego nie wiedzą!


Mijau jako ostatni wpada na sesję, zastając graczy w dylemacie. Z szatańską precyzją Fox postanawia wykorzystać sytuację.
- MG powiedział, że dzisiaj ty przypominasz, co było na ostatniej sesji... No przecież byśmy cię, kurwa, nie okłamali!
- Gdzieś tu mam notatki. O są! - cieszy się Feste. - Ostatnia sesja była 4 października.
MG wzdycha z zawodem: - Tylko tyle masz zapisane w tych swoich notatkach?


Od pewnego skomplikowanego rytuału Feste opiekuje się zwierzątkiem, które zostało wykorzystane jako pojemnik na wygnaną duszę.
- Mój Fjornal to mysoskoczek, bardzo go polubiłem i nie rozstaję się z nim.
Montcort dodaje:
- To prawda, nosi nawet ze sobą wszędzie taśmę klejącą...


Nim rozpoczęła się walka z wielkimi, podziemnymi robalami, Montcort już szarpie za łuk:
- Pśtrręęę...
MG niestrudzenie opisuje, nie zważając na dźwięki wydawane przez gracza.
- Pśtrręęę... - kontynuuje Montcort.
- Mam rozumieć, że mi dajesz do zrozumienia że strzelasz tym dźwiękiem?
- Uhm, i wydałem go dwa razy bo dwa razy strzelam w tej rundzie.


Montcort rezygnuje jednak ze strzelania, w pełnym biegu łapie młodego przewodnika o imieniu Rakuto i czym prędzej unosi go z zasięgu robali. MG opisuje:
- Rakuto ciągle krzyczy ostrzegawczo: Do skał!
- Słyszycie takie: „Do skkkaaaaaaaaałłł!” Kiedy przebiegamy koło was. Efekt Dopplera. - wyjaśnia Montcort.




Mapka taktyczna zawsze bogata w radosną twórczość - tym razem gracze postanowili nazwać wrogów, żeby się im nie mylili.



Rosomak Keffara przeżywa wyjątkowo ciężkie chwile. Najpierw długa, nieznośna, morska podróż. Teraz wielkie robale wyskakujące z ziemi. Zwierzęciu pękają nerwy i bierze nogi za pas. Feste wzdycha:
- I tak oto całą resztę sesji szukać będziemy Lumipallo.
Po walce zakończonej sukcesem Keffar od razu deklaruje: - No to ja idę szukać Lumipallo. Montcort chichocze:
- Oho, zaczęła się druga część sesji!


Mabon ciągle ma problemy z niełatwym imieniem giermka lorda Moncorta. Dlatego symuluje coś, mieląc pod nosem:
- Eyrotyhwaredaedzieyadzie, możesz zapytać, czy tych robali może być więcej?
Eorthweard grzecznie pyta:
- Przepraszam. Panienka o coś pytała, czy tylko pluła?


Młody przewodnik jest zawstydzony tym, że spotkanie z potworami opóźniło podróż o cały dzień, a obiecał dostarczyć bohaterów na miejsce kolejnego dnia. Drużyna tłumaczy mu wytrwale, że to normalne, takie rzeczy zdarzają się cały czas i nie ma się czym przejmować. Lord Montcort sięga po ostateczny argument, zwracając się do swojego giermka-tłumacza:
- Powiedz mu, że to normalne. Przecież jak oni podróżują po wyspie to też muszą im się zdarzać spotkania losowe!
W tym samym momencie MG zaczyna coś notować w kajeciku z lekkim uśmiechem na ustach.
Montcort błagalnie wykrzykuje:
- Nie! Nieee, proszę! Nie odejmuj mi PDków za złamanie czwartej ściany!


Lord Moncort, w towarzystwie giermka i starszych plemienia Barbea, zaskakuje błazna Festego w sytuacji jednoznacznej z jedną z młodych dziewcząt należącą do plemienia. Lord Montcort w panice i złości krzyczy, wchodząc na wysoki, piskliwy ton:
- Feste! Proszę natychmiast wyjść z dziewczynki i pójść ze mną!

Myszoskoczek Fjornal, pupil Festego prawdopodobnie ma w sobie złego ducha, a przynajmniej tak myślą gracze. Może być bardzo niebezpieczny. Co robić? Jak „zająć się” zwierzakiem? Feste jest bardzo do niego przywiązany i ani myśli się z nim rozstawać. Montcort na szczęście wpada na pomysł:
- Ja wiem, ja wiem co zrobimy! Wrzucimy go do wora! I do morza! - Ale cii - mityguje go Mabon - bo Feste usłyszy! Nuadu podpowiada:
- To wrzucimy go do wora razem z Festem! - Niby dobry pomysł... - stwierdza Montcort - ale Feste ostatnio się nauczył otwierać worek od środka. Ktoś musi się zakraść do mnichów zamieszkujących pewną wyspę w taki sposób, by nie dostrzegli go okupujący okolice piraci. Montcort rozgląda się po towarzyszach, po czym stwierdza:
- Wyślijmy Keffara, bo on ma najlepszy stosunek skradania do wpierdolu. Atak 3 statków pirackich na kogę drużyny „Kalmar”. Wszyscy na pokładzie ustawiają się na pozycjach. Feste krzyczy: - To ja biegnę z moją dmuchawką na bocianie gniazdo! - Festeeee - pyta Eorthweard - a mógłbyś tą strzałką zatopić taką jedną łódkę? Feste zasępia się, po czym wykrzykuje, rozpierany dumą: - Jak by ta łódka była z papieru, a ja bym siedział w wannie… to tak! Okazuje się, że wrogowie mają balistę na pokładzie jednego ze statków. - Lordzie...Lordzie! - Krzyczy rezolutny giermek z kasztelu, obserwując jednostkę przeciwnika. Montcort unosi brwi pytająco. - Lordzie... Czemu, kurwa, my nie mamy balisty?! Klauzula retrospekcji została przez naszego wielce dobrotliwego MG wprowadzona do rozgrywki w celu jednorazowego wykorzystania w sytuacjach, gdy potrzebny jest jakiś niezbyt wiele znaczący element, przedmiot lub działanie w aktualnej akcji. Drużynowy alchemik deklaruje, licząc że MG się zgodzi:
- Korzystając z klauzuli retrospekcji, Simeon przed walką przekazuje swoje mikstury wybuchowe Festemu.
MG wzdycha i kiwa głową, ale okazuje się, że zasięg mikstur jest za mały, statki wroga jeszcze nie podeszły wystarczająco blisko. Feste stwierdza:
- Teraz to sobie mogę co najwyżej pożonglować tymi miksturami...
MG zaczyna się drapieżnie uśmiechać, więc błazen pospiesznie kończy:
- …. ALE TEGO NIE ROBIĘ… Keffar robi facepalma i deklaruje: - Korzystając z klauzuli retrospekcji wyrywam mu nogi z dupy zanim wszedł na bocianie gniazdo. Montcort rozanielony podsumowuje:
- Funkcja wychowawcza klauzuli retrospekcji! Drużyna rozjeżdża stateczki wroga śpiewająco, mamy mocną przewagę liczbową. Jedna, ostatnia łódka wroga nie zna strachu, sześcioro załogi chce abordażować kogę drużyny, rzucają już linki z kotwiczkami… - Keffarze! Oni abordażują! Rzucają kotwiczki! Zaczynają wchodzić! Bitny, żądny walki Keffar uśmiecha się z toporem w ręce:
- Pomagam im wchodzić! Walka trwa w najlepsze, ale Keffar jest wściekły, bo zapanowała epidemia killsteali i na razie jeszcze nikogo nie zabił, wszyscy towarzysze mu podbierają wrogów. Nawet tego całkiem ostatniego wroga. Zostaje wywołany przez naszego maga-pomocnika alchemika „nasz” krokodyl, dotychczas walczący z wrogami. Keffar we frustracji przywalił gadzinie... ale też go nie zabił. Montcort pociesza towarzysza: - Nie dąsaj się, Keffar, pozwolimy ci zabić karpia na święta...



Specjalne podziękowania dla tsara, który wniósł znaczący wkład w stworzenie aktualnej rabatki z kfiatkami :)

Star Wars: Gambit z Tatooine, czyli cała prawda o Hanie Solo

Dawno, dawno temu w odległej galaktyce… … spontanicznie zebrała się grupa śmiałków z pragnieniem powrotu do świata Gwiezdnych Woje...